Smutno mi...

Będąc wczoraj na spacerze zauważyłam klepsydrę, mężczyzna który zmarł miał zaledwie 44 lata. Młody jeszcze - pomyślałam - pewnie jego dzieci nie są jeszcze dorosłe, będzie im ciężko.
Dziś z okna dostrzegłam ludzi ubranych na czarno, zbierających się w grupkę i niosących ze sobą wieniec. Pewnie ten mężczyzna mieszkał gdzieś blisko - przeszło mi przez myśl - i dziś jest pogrzeb. Później spotkałam sąsiada: wiesz, że ten 44-letni który zmarł, to ten Mariusz...? -zapytał.
Nie! - pomyślałam - to nie możliwe, przecież widziałam Go jeszcze kilka dni temu, jak zawsze był uśmiechnięty!
Widywałam Go codziennie: na zakupach w sklepie, na spacerze z psem koło bloku, zawsze był pogodny, zawsze przystanął, zamienił kilka słów, pożartował. Uśmiechał się nawet wtedy, kiedy widziałam Go po raz ostatni, a było to zaledwie dzień przed jego śmiercią.
Nie mogę znaleźć sobie dziś miejsca, nie mogę uwierzyć w to, że już Go nie ma wśród nas. Ciągle mam przed oczyma Jego pogodną twarz. A życie tak po prostu toczy się dalej! Wyglądam przez okno i widzę tę samą ulicę, ten sam sklep i kiosk z gazetami, tylko pan Mariusz już nigdy więcej nie przejdzie tym chodnikiem...

Źródło: internet